Osteoporose is een aandoening van het skelet die wordt gekenmerkt door een verminderde remodellering van de botsubstantie en een pathologische microarchitectuur. Dit leidt tot een verminderde botdichtheid en een verhoogd risico op botbreuken. De ziekte treft vaak vrouwen van 45 jaar en ouder en mannen van 55 jaar en ouder, waarbij vrouwen onevenredig zwaar getroffen worden door hormonale veranderingen na de menopauze.
Vroege opsporing kan worden bereikt door Metingen van de botdichtheid Bij vrouwen onder de 65 zonder risicofactoren hebben deze echter meer nadelen dan voordelen, omdat ze angst kunnen veroorzaken en kunnen leiden tot een gebrek aan lichaamsbeweging.
Voor preventie en behandeling is een evenwichtige dieetrijk aan eiwitten, calcium en vitamine D en regelmatige lichaamsbeweging zijn cruciaal. Deze maatregelen helpen om botdichtheid en vallen te voorkomen.
De behandeling kan worden ondersteund door verschillende geneesmiddelen, zoals raloxifeen, dat oestrogeenachtige eigenschappen heeft. Het kan het risico op ruggengraatfracturen verminderen zonder de negatieve bijwerkingen van oestrogeen.
Er zijn twee hoofdtypen osteoporose:
1. primaire osteoporose: dit type maakt ongeveer 95 procent uit van alle gevallen en treedt op zonder de aanwezigheid van andere reeds bestaande aandoeningen. Het treft vaak vrouwen in de menopauze en oudere mannen.
2. secundaire osteoporose: dit komt in slechts 5 procent van de gevallen voor en is een bijwerking van andere ziekten of het gevolg van het gebruik van bepaalde medicijnen, zoals glucocorticoïden.
Binnen deze typen zijn nog meer subcategorieën te onderscheiden. Type 1 verwijst naar postmenopauzale osteoporose, terwijl type 2 bekend staat als seniele osteoporose, die vooral voorkomt bij mensen van 70 jaar en ouder.
Alle vormen van osteoporose leiden tot een afname in botdichtheid en verhogen het risico op breuken, vooral in de wervelkolom, femurhals en pols. De mate van ernst wordt vaak gecategoriseerd, waarbij osteopenie het voorstadium is en manifeste osteoporose met fracturen de ernstigere vorm.
Primaire osteoporose is de meest voorkomende vorm van osteoporose en vormt ongeveer 90 procent van alle gevallen. Deze ziekte wordt onderverdeeld in twee typen: Type 1, postmenopauzale osteoporose, treft vooral vrouwen na de menopauze, terwijl type 2, ook wel seniele osteoporose genoemd, vooral mensen van 70 jaar en ouder treft.
De meest voorkomende risicofactoren zijn een hoge leeftijd, vrouwelijk geslacht, gebrek aan beweging, ondergewicht en een onevenwichtig dieet. dieetvooral in relatie tot calcium en vitamine D. In Duitsland ligt de prevalentie van primaire osteoporose rond de 6%. Vooral postmenopauzale vrouwen, vooral vrouwen met kleine botten uit Noord-Europa en rokers, worden hierdoor getroffen.
Kenmerkend voor primaire osteoporose is de afname van de botmassa, waardoor het risico op botmisvormingen en botbreuken toeneemt, vooral in de wervels, de femurhals en de pols.
Secundaire osteoporose is een vorm van osteoporose die optreedt als neveneffect van andere ziekten en die slechts ongeveer 5% van alle gevallen uitmaakt. Verschillende gezondheidsaandoeningen kunnen leiden tot de ontwikkeling van deze vorm van de ziekte. Hormonale onevenwichtigheden, zoals die voorkomen bij het syndroom van Cushing of hyperthyreoïdie, zijn veelvoorkomende oorzaken. Chronische nierziekte draagt ook bij aan de ontwikkeling van secundaire osteoporose.
Daarnaast kunnen bepaalde soorten kanker, vooral multipel myeloom, het botweefsel verzwakken en leiden tot osteoporose. Het langdurig gebruik van bepaalde medicijnen, zoals corticosteroïden, schildklierhormonen en chemotherapeutische middelen, kan ook een belangrijke risicofactor zijn. Tot slot bevorderen ziekten zoals coeliakie en reumatoïde artritis ook de ontwikkeling van deze botziekte. De behandeling van de onderliggende ziekte is cruciaal voor de behandeling en preventie van secundaire osteoporose.
Idiopathische osteoporose is een zeldzame vorm van osteoporose waarvan de oorzaken onbekend zijn en die optreedt zonder herkenbare risicofactoren. Deze ziekte kan voorkomen bij vrouwen voor de menopauze, bij mannen onder de 50 en bij kinderen en adolescenten. De getroffenen hebben meestal normale hormoon- en vitamine D-spiegels en er zijn geen duidelijke oorzaken voor de verzwakking van de botten.
Ondanks de zeldzaamheid is idiopathische osteoporose een ernstige aandoening die het risico op botzwakte en botbreuken verhoogt. De ziekte is vaak asymptomatisch, wat betekent dat veel patiënten zich niet bewust zijn van de symptomen totdat ze een fractuur oplopen. De diagnose en behandeling van deze vorm van osteoporose vereist zorgvuldig onderzoek om andere oorzaken uit te sluiten en een geschikte behandeling te vinden. Het is belangrijk om onmiddellijk medisch advies in te winnen als osteoporose wordt vermoed om de gezondheid van de botten op de lange termijn te behouden.
Osteoporose is een ernstige ziekte met veel risicofactoren. Een belangrijke factor is ouderdom, aangezien de kans op botverlies toeneemt met de leeftijd, vooral bij vrouwen na de menopauze, die extra vatbaar zijn voor osteoporose na de overgang.
Het vrouwelijk geslacht zelf is een belangrijke risicofactor. Daarnaast kan een gebrek aan lichaamsbeweging het risico verhogen; regelmatig lichamelijke activiteit is cruciaal voor het behoud van de botdichtheid. Onvoldoende voedingvooral een gebrek aan calcium en vitamine Ddraagt ook bij aan de ontwikkeling van osteoporose.
Tot slot spelen leefstijlfactoren zoals overmatig tabaks- en alcoholgebruik ook een rol. Deze gewoonten bevorderen botverlies en vergroten de kans op osteoporotische fracturen. Rekening houden met deze risicofactoren is cruciaal voor de preventie en vroegtijdige interventie van osteoporose.
Osteoporose ontwikkelt zich meestal na het 50e levensjaar en komt vaker voor naarmate de leeftijd toeneemt. Vooral vrouwen worden getroffen, meestal na de menopauze vanaf ongeveer 45 jaar, terwijl mannen de ziekte vaak ontwikkelen vanaf 55 jaar. In een onderzoek gaf ongeveer 10% van de mannen en 20% van de vrouwen van 70 jaar aan dat ze gediagnosticeerd waren met osteoporose. Primaire osteoporose, ook wel seniele osteoporose genoemd, komt voornamelijk voor bij oudere mensen van 70 jaar en ouder.
Een belangrijke factor in de frequentere ontwikkeling van osteoporose is het oestrogeentekort dat wordt veroorzaakt door de leeftijd en de menopauze bij vrouwen. Dit tekort draagt bij aan een verhoogd risico op botbreuken en andere complicaties. Daarom is het belangrijk om jongere mensen voor te lichten over het belang van botverzorging en gepaste preventieve maatregelen om het risico op het ontwikkelen van de ziekte op latere leeftijd te verminderen.
Osteoporose is niet alleen een ziekte die vrouwen treft; ongeveer 25 procent van de gevallen komt ook bij mannen voor en deze trend neemt toe. Vooral vrouwen na de menopauze lopen risico: ongeveer 50 procent van hen krijgt in de loop van hun leven te maken met een breuk als gevolg van osteoporose. Bij mannen boven de 50 jaar is dat ongeveer 20 procent.
Primaire osteoporose komt vaak voor bij vrouwen in de menopauze en bij oudere mannen. Bij vrouwen speelt een tekort aan oestrogenen een doorslaggevende rol in de ontwikkeling van de ziekte. Bij mannen kan een tekort aan mannelijke geslachtshormonen bijdragen aan osteoporose, vooral in samenhang met de leeftijdsgerelateerde afname van oestrogeen.
Een van de preventiestrategieën bij postmenopauzale vrouwen is het gebruik van oestrogenen, vooral als andere medicijnen niet worden verdragen of als er contra-indicaties zijn. Deze genderspecifieke aspecten benadrukken de noodzaak van een genderevenwichtige aanpak bij de preventie en behandeling van osteoporose.
Osteoporose kan voorkomen in primaire en secundaire vormen. Primaire osteoporose, die 95 procent van de gevallen uitmaakt, ontwikkelt zich zonder duidelijke voorafgaande aandoeningen. De meest voorkomende risicofactoren zijn een hoge leeftijd, vrouwelijk geslacht, gebrek aan beweging, ondergewicht en onvoldoende lichaamsgewicht. dieet met te weinig calcium en vitamine D.
Secundaire osteoporose is het gevolg van verschillende ziekten. Chronische nierziekte, hormonale aandoeningen zoals het syndroom van Cushing of hyperthyreoïdie en sommige soorten kanker, zoals multipel myeloom, kunnen hiertoe leiden. Daarnaast kunnen bepaalde medicijnen, waaronder corticosteroïden, progesteron en sommige chemotherapeutische middelen, secundaire osteoporose veroorzaken als ze gedurende een lange periode worden ingenomen.
Leefstijlfactoren zoals overmatig alcohol- en sigarettengebruik zijn ook belangrijke risicofactoren die kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van osteoporose. Vroegtijdige opsporing en behandeling van de onderliggende oorzaken zijn cruciaal voor de preventie en behandeling van deze ziekte.
Osteoporose is vaak asymptomatisch in de vroege stadia, dus patiënten worden zich vaak pas bewust van de ziekte als deze verder gevorderd is. Gevorderde symptomen zijn onder andere Pijn in de bottenvooral in de rug, en fracturen, die meestal voorkomen in de femurhals, pols en wervellichaam. Een ander teken van gevorderde osteoporose kan een hoogteverlies van meer dan vier centimeter binnen een jaar zijn, wat wijst op veranderingen in houding of wervelkolom.
Daarnaast kunnen symptomen zoals een onvaste tred en een karakteristieke lichaamsvorm met een holle rug en een osteoporotische buik optreden. De ziekte leidt ook tot een verminderde botdichtheiddie wordt gekenmerkt door botdichtheidsmetingen kan worden gedetecteerd. Een verminderde botdichtheid wordt beschouwd als een risicofactor voor toekomstige breuken. Vroegtijdige opsporing en behandeling is daarom de sleutel tot het vermijden van de ernstige gevolgen van osteoporose.
Rugpijn is vaak een vroeg waarschuwingssignaal voor osteoporose, vooral bij mensen boven de 50. Het is belangrijk om dit te herkennen pijn om deze pijn serieus te nemen, omdat het kan wijzen op een mogelijke osteoporotische wervelfractuur. De pijn kan plotseling optreden en wordt vaak beschreven als intens en plaatselijk.
Deze pijn verergert meestal bij staan of lopen en gaat gepaard met gevoeligheid bij aanraking in het getroffen gebied. Zelfs als de pijn na ongeveer een week afneemt, kan de pijn maandenlang aanhouden of chronisch worden.
Daarnaast kan compressie van de wervelkolom veroorzaakt door osteoporose leiden tot een kromming van de wervelkolom, wat ook kan leiden tot hyperextensie van de spieren en een verdere kromming van de wervelkolom. pijn en verdere pijn. Het is daarom raadzaam om bij aanhoudende rugpijn medisch advies in te winnen, vooral voor een vroege diagnose en behandeling van osteoporose.
Osteoporose leidt vaak tot breuken die spontane breuken of breuk door breekbaarheid worden genoemd. Deze breuken ontstaan vaak zonder noemenswaardige kracht. Getroffen personen genezen langzamer, wat kan leiden tot mogelijke misvormingen zoals krommingen van de wervelkolom. De heup en wervelkolom worden het vaakst getroffen, maar theoretisch kan elk bot in het lichaam gewond raken.
In 2017 werden in Duitsland ongeveer 765.000 gevallen van spontane breuken gedocumenteerd die direct toe te schrijven waren aan osteoporose. Typische fracturen bij osteoporosepatiënten zijn onder andere femurhalsfracturen en radiusfracturen, die vaak voorkomen zonder dat er sprake is van een ernstige val. Deze toenemende fracturen vormen een aanzienlijk gezondheidsrisico en benadrukken de noodzaak om osteoporose in een vroeg stadium te herkennen en te behandelen. Essentiële preventieve maatregelen zijn een evenwichtige voeding en een gezonde levensstijl. dieetregelmatig lichaamsbeweging en, indien nodig, de inname van medicatie om het volgende te minimaliseren botdichtheid om de botdichtheid te versterken.
Naast de al genoemde symptomen, zoals een afname in lengte en het "dennenboomfenomeen", zijn er nog andere tekenen van osteoporose. Een mogelijk symptoom is de aanwezigheid van een osteoporotische buik, wat een uitpuilende onderbuik beschrijft. Een holle rug wordt ook vaak waargenomen en kan een negatieve invloed hebben op de houding.
Daarnaast hebben veel mensen last van aanhoudende rugpijndie kan optreden zonder acuut letsel. Dit pijn kan gebaseerd zijn op gespannen spieren of wervelletsels.
Een ander belangrijk teken is een onvast looppatroon, dat wordt veroorzaakt door de verhoogde vatbaarheid voor breuken. Deze mobiliteitsproblemen kunnen het evenwicht van de getroffenen ernstig verstoren en het risico op verdere verwondingen verhogen.
Kortom, het is belangrijk om op de hoogte te zijn van deze symptomen omdat ze kunnen wijzen op osteoporose en het mogelijk maken om vroegtijdig actie te ondernemen voor preventie en behandeling.
De diagnose van osteoporose wordt voornamelijk gesteld met behulp van beeldvormingstechnieken, met name röntgenfoto's en röntgenfoto's. botdichtheidsmetingen (DXA). Met deze methoden kan de botmineraaldichtheid worden bepaald en kunnen veranderingen in de botstructuur worden opgespoord. Röntgenfoto's kunnen wijzen op osteoporose in het geval van meerdere gebroken wervels, maar de diagnose kan niet alleen op deze methode worden gebaseerd.
De botdichtheidsmeting maakt gebruik van röntgenstralen met een lage dosis om het minerale zoutgehalte in de botten te meten, waarbij het resultaat wordt weergegeven als een T-score. Een uitgebreide diagnose omvat ook het uitsluiten van andere ziekten die het botmetabolisme zouden kunnen beïnvloeden, evenals een grondige voorgeschiedenis van risicofactoren en eerdere fracturen.
Daarnaast zijn laboratoriumtests nuttig om andere onderliggende aandoeningen uit te sluiten en in zeldzame gevallen kan een botbiopsie nodig zijn om de diagnose te bevestigen.
De botdichtheid wordt voornamelijk bepaald door Dubbele röntgenabsorptiometrie (DXA) wat wordt beschouwd als de standaard voor het diagnosticeren van osteoporose. < −2,5 deutet auf Osteoporose hin, während Werte > De resultaten worden uitgedrukt als een T-score; een waarde van -1 wordt als normaal beschouwd. De botdichtheidsmeting maakt echter geen deel uit van de wettelijke ziekteverzekeringsuitkeringen voor de vroegtijdige opsporing van osteoporose. Patiënten moeten over het algemeen zelf voor de tests betalen, tenzij er een specifiek vermoeden van osteoporose bestaat. Naast DXA worden ook radiologische procedures zoals röntgenstralen en osteodensitometrie gebruikt, die veranderingen zoals lichter worden van de botstructuur en vernauwing van de spongieuze botschilfers kunnen detecteren. Hoewel kwantitatieve computertomografie (QCT) nauwkeurige metingen mogelijk maakt, wordt het zelden gebruikt in routinediagnostiek vanwege de hoge stralingsblootstelling. DXA blijft daarom de voorkeursmethode voor het beoordelen van de botdichtheid en voor het monitoren van de progressie van osteoporose.
Dubbele röntgenabsorptiometrie (DXA of DEXA) is de meest gebruikte procedure voor het meten van de botdichtheid en vormt de basis voor de WHO diagnostische definitie van osteoporose. Bij deze methode worden zwakke röntgenstralen door de femurhals of lumbale wervelkolom gestuurd om het mineraalzoutgehalte in de botten te bepalen. DXA maakt nauwkeurige progressiemetingen mogelijk en is vooral belangrijk in gebieden van het lichaam waar botbreuken ernstige gevolgen kunnen hebben.
Een andere methode is kwantitatieve computertomografie (QCT), die als stralingsintensief wordt beschouwd en tegenwoordig minder vaak wordt gebruikt. In het verleden werd deze methode vaak gebruikt om de botfractuur te bepalen. botdichtheid in gebruik. Kwantitatief ultrageluid (QUS) is bekritiseerd om zijn effectiviteit bij het bepalen van de botdichtheid. botdichtheid is controversieel omdat het slechts in een beperkt aantal gevallen overtuigend is gebleken. Deze verschillende beeldvormingstechnieken bieden verschillende benaderingen om de gezondheid van de botten te evalueren.
De behandeling van osteoporose vereist een allesomvattende aanpak om de gezondheid van de botten te versterken. Voldoende inname van calcium (1.000-1.500 mg/d) en vitamine D is cruciaal om de botmineralisatie te ondersteunen. In het geval van een osteoporotische wervellichaamfractuur en een T-waarde van ≤ -2,0 is medicamenteuze behandeling ook geïndiceerd, vooral in het geval van een lage T-waarde. botdichtheidhoge leeftijd of bestaande risicofactoren.
Naast medicamenteuze behandeling is het ook belangrijk om de ziekten en risicofactoren die dit bevorderen te behandelen. Basistherapie omvat ook het bevorderen van lichaamsbewegingafzien van alcohol en nicotine en zorgen voor voldoende inname van calcium en vitamine D3.
Er moeten regelmatig DXA-scans worden uitgevoerd bij patiënten die bisfosfonaten of anabole steroïden gebruiken om de effectiviteit van de therapie te controleren. Deze strategische combinatie van voedingdieet, levensstijl en medicamenteuze behandeling kan helpen om het verlies van botdichtheid en het risico op breuken te verminderen.
Behandeling van osteoporose met medicijnen wordt meestal aanbevolen als er al fracturen zijn opgetreden of als het risico op fracturen sterk verhoogd is. Veel gebruikte medicijnen zijn bisfosfonaten, raloxifeen, teriparatide, oestrogenen, fluoriden en denosumab. Deze medicijnen worden voorgeschreven op basis van leeftijd en geslacht.
Hormoonvervangingstherapieën met oestrogeen kunnen het risico op fracturen verminderen, maar zijn geassocieerd met risico's voor cardiovasculaire aandoeningen en borstkanker en mogen daarom alleen in uitzonderlijke gevallen worden gebruikt. Langdurig gebruik van bepaalde anti-epileptica, cytostatica en andere stoffen kan ook het risico op osteoporose verhogen.
Bovendien Calcium- en vitamine D-supplementen als een essentiële basistherapie voor botmineralisatie. Combinatiesupplementen met deze voedingsstoffen worden aanbevolen om een optimale gezondheid van de botten te ondersteunen. Het is belangrijk om de geïndividualiseerde therapiemogelijkheden met een specialist te bespreken.
Een uitgebalanceerde dieet speelt een doorslaggevende rol bij de behandeling en preventie van osteoporose. Een adequate inname van eiwitten is bijzonder belangrijk, calcium en vitaminen. De Duitse Vereniging voor Voedingsgeneeskunde (DVO) beveelt een dagelijks calciuminname van 1000 mg en 800-1000 IU Vitamine D voor osteoporosepatiënten om de gezondheid van de botten te bevorderen. Als de voeding niet voldoende is Calcium kan suppletie in de vorm van tabletten nuttig zijn.
Daarnaast raden internationale richtlijnen aan om vitamine D samen met calcium. Bepaalde metabolieten zoals 1-alpha of 1,25-dihydroxy vitamine D moeten echter worden vermeden. Het is ook belangrijk om het gebruik van alcohol en tabak te vermijden, omdat deze gewoonten een negatieve invloed hebben op de gezondheid van de botten en het risico op osteoporose kunnen verhogen. Een gerichte toevoer van voedingsstoffen is daarom een essentieel onderdeel van de preventie en behandeling van osteoporose.
Regelmatig lichamelijke activiteit speelt een cruciale rol bij het behouden van de spierspanning en het verbeteren van de botstabiliteit. Doelgerichte lichaamsbeweging en sport stimuleren het botmetabolisme, waardoor de botsterkte behouden blijft of toeneemt. botdichtheid dichtheid. Het trainen van evenwicht en coördinatie is bijzonder belangrijk, omdat dit het risico op vallen en daarmee gepaard gaande botbreuken aanzienlijk kan verminderen.
Voor mensen met osteoporose biedt de Reumaliga speciale oefenprogramma's zoals Osteogym, die speciaal op hun behoeften zijn afgestemd en de mobiliteit bevorderen. Deze programma's helpen niet alleen de spieren te versterken, maar ondersteunen ook de algemene mobiliteit. fitness.
Valpreventie is een ander belangrijk aspect dat wordt gestimuleerd door lichaamsbeweging en bewustwording van persoonlijke valrisico's. Een actieve levensstijl draagt dus niet alleen bij aan de lichamelijke gezondheid, maar is ook cruciaal voor het voorkomen van gevaarlijke verwondingen.
De preventie van osteoporose speelt een cruciale rol, omdat het behoud van de botdichtheid gemakkelijker is dan het behandelen van botmassa die al verloren is gegaan. Een evenwichtige dieetdat voldoende calcium en vitamine D is essentieel. Voor oudere mensen Kracht- en evenwichtsoefeningen zijn vooral belangrijk om de spierkracht te verbeteren en het risico op vallen te minimaliseren.
Het is ook goed om risicofactoren zoals roken en overmatig alcoholgebruik onder controle te houden, omdat deze het risico op osteoporose verhogen. Daarnaast moeten mensen bewust worden gemaakt van hun individuele valrisico. Het elimineren van struikelgevaar in huis is een belangrijke maatregel om vallen en mogelijke breuken te voorkomen. Deze preventieve maatregelen kunnen het risico op osteoporose verminderen en de levenskwaliteit op oudere leeftijd behouden.
Een evenwichtige dieet is cruciaal voor de preventie en behandeling van osteoporose. Voedingsmiddelen die rijk zijn aan eiwitten, Calcium en vitamine D moeten worden geïntegreerd in het dagelijks leven om de gezondheid van de botten te ondersteunen. Daarnaast moet regelmatig lichamelijke activiteit een belangrijke rol. Het versterkt de spieren en vermindert het risico op vallen, wat kan leiden tot botbreuken.
Valpreventie is heel belangrijk voor mensen met osteoporose. Het is raadzaam om struikelgevaar in huis te verwijderen en de verlichting te verbeteren om een veilige omgeving te creëren. Oudere mensen moeten zich bewust zijn van hun fysieke en mentale beperkingen en actieve maatregelen nemen om zichzelf te versterken door Kracht- en ritmetraining en ritmetraining.
Het is ook belangrijk om je eigen valrisico bewust te beoordelen. Door potentiële risico's te identificeren en te minimaliseren, is het mogelijk om de veiligheid in het dagelijks leven te vergroten en het algemene risico op breuken te verkleinen. Een combinatie van gezond voeding, lichaamsbeweging en valpreventie vormen zo de basis voor een beter leven met osteoporose.
Bron: istockphoto PeopleImages
In een tijd waarin ondernemerschap floreert in digitale gebieden Marktplaatsen een revolutie teweeggebracht in de uitwisseling van producten en diensten. Gezien de miljarden online gebruikers, is het cruciaal voor iedereen die hun weg in de zakenwereld wil vinden om deze...
Oorzaken van rugpijn Pijn in de rug heeft vaak verschillende oorzaken, die meestal spierspanning terug te voeren zijn op spierspanning. Deze spanningen worden vaak veroorzaakt door een verkeerde houding of te weinig beweging. Ook stress speelt ook een belangrijke rol,...
Definitie van eetstoornissen Eetstoornissen zijn eetgedragingen die afwijken van de norm en gekenmerkt worden door het verlies van een natuurlijke band met voedsel. De getroffenen ervaren vaak uithongering, overeten of braken, vaak als een vervangende vervulling van psychologische behoeften. De...
Medisch advies
Dr. Pehböck adviseert je graag en helpt je het juiste product te kiezen.
Een opmerking achterlaten