Mechanische ventilatie
Mechanische ventilatie of geassisteerde ventilatie is de medische term voor kunstmatige ventilatie, waarbij mechanische middelen worden gebruikt om spontane ademhaling te ondersteunen of te vervangen. Dit kan een apparaat zijn dat ventilatieapparaat wordt genoemd, of ademhaling kan handmatig worden ondersteund door een dienovereenkomstig gekwalificeerde specialist, zoals een anesthesist, ademhalingstherapeut of paramedicus, door op een zakklepmasker te drukken.
Mechanische ventilatie wordt "invasief" genoemd wanneer het een instrument binnen de luchtpijp door de mond beïnvloedt, zoals een endotraache alubus of huid, zoals een tracheostomiebuis. Gezichts- of neusmaskers worden gebruikt voor niet-invasieve ventilatie in het geval van niet-geselecteerde niet-ombewuste patiënten.
De twee belangrijkste soorten mechanische ventilatie zijn de overdrukventilatie, in lucht (of een ander gasmengsel) door de luchtwegen in de longen, en de vacuümventilatie, waarin lucht in wezen in de longen wordt gezogen door beweging van de borst te stimuleren. Afgezien van deze twee hoofdtypen, zijn er veel specifieke soorten mechanische ventilatie en zijn hun nomenclatuur in de loop van de decennia in de loop van de voortdurende verdere ontwikkeling van de technologie herzien.
Wanneer moet een patiënt worden geventileerd?
Mechanische ventilatie wordt aangegeven als de spontane ademhaling van de patiënt niet voldoende is om het leven te behouden. Het wordt ook gebruikt als profylaxe als de ineenstorting van andere fysiologische functies of ineffectieve gasuitwisseling in de longen ook wordt gebruikt. Aangezien mechanische ventilatie alleen dient om de ademhaling te ondersteunen en geen ziekte geneest, moet de basisstatus van de patiënt worden geïdentificeerd en behandeld om het in de loop van de tijd op te lossen. Bovendien moeten rekening worden gehouden met verdere factoren, omdat mechanische ventilatie niet ongecompliceerd is.
Over het algemeen wordt mechanische ventilatie gebruikt om bloedgassen te corrigeren en ademhalingswerk te verminderen.
De gebruikelijke medische indicaties voor de toepassing zijn onder meer:
- Acute longschade, inclusief acute ademhalingsnympia (ARDS) en trauma.
- Apneu met ademhalingsarrest, inclusief gevallen van intoxicatie
- Acute zware astma die intubatie vereist.
- Acute bij chronische luchtwegacidose, meestal bij chronische obstructieve longziekte (COPD) en obesitas hypoventilatiesyndroom.
- Acute ademhalingszuur met kooldioxide gedeeltelijk printen (PCO2)> 50 mmHg en pH <7,25, die kunnen worden toegeschreven aan verlamming van het diafragma door het Guillain-Barré-syndroom, myastenia gravis, motorneur-ziekten, moederknale koordletsels of het effect van naxwork en spierontspanning.
- Verhoogd ademhalingswerk, zoals aangetoond door significante tachypnea, terugtrekking en andere fysieke tekenen van kortademigheid.
- Hypoxemie met arteriële zuurstof gedeeltelijke druk (PAO2) <55 mm Hg met een extra aandeel geïnspireerde zuurstof (FIO2) = 1,0
- Hypotonie inclusief sepsis, shock, congestief hartfalen
- Neurologische ziekten zoals spierdystrofie en amyotrofe laterale sclerose (ALS)
Risico's:
- Barotrauma - Lung Baro Trauma is een goed bekende complicatie van mechanische overdrukventilatie. Dit omvat pneumothorax, subcutane emfyseem, pneumomediatinum en pneumoperitoneum.
- Ventilatie -geassocieerde longschade - Kloppen -geassocieerde longschade (vali) hebben betrekking op acute longschade die optreedt bij mechanische ventilatie. Het kan niet klinisch worden onderscheiden van acuut longletsel of acute ademhalingsnympia (ALI/ARDS).
Complicaties:
Mechanische ventilatie is vaak een levensreddende interventie, maar heeft mogelijke complicaties zoals pneumothorax, ademhalingsletsels, alveolaire schade en ademhalingsverbonden longontsteking. Verdere complicaties zijn membranetrofie, verminderde hartvolume en zuurstoftoxiciteit. Een van de primaire complicaties die optreden bij mechanisch geventileerde patiënten is het acute longletsel (ALI)/acute ademhalingsnympia (ARDS). Ali/ARD's worden erkend als belangrijke bijdragen aan de morbiditeit en mortaliteit van de patiënten.
In veel gezondheidssystemen is de lange termijn ventilatie als onderdeel van de intensive care -geneeskunde een beperkte bron (omdat er slechts zoveel patiënten zijn die op elk moment kunnen worden verzorgd). Het wordt gebruikt om een enkel falende orgaansysteem (de longen) te ondersteunen en kan een onderliggend ziekteproces niet omkeren (bijvoorbeeld kanker in de laatste fase). Om deze reden kunnen er (soms moeilijke) beslissingen zijn over de vraag of het geschikt is om te beginnen met mechanische ventilatie. Net zoals veel ethische vragen hebben betrekking op de beslissing om mechanische ventilatie te staken.
Het ontwerp van de moderne overdrukfans was voornamelijk gebaseerd op technische ontwikkelingen in het leger tijdens de Tweede Wereldoorlog om de zuurstof van jachtvliegtuigen op grote hoogte te leveren. Dergelijke ventilatieapparaten vervingen de ijzeren longen omdat veilige endotrachealtbuizen met manchetten met een hoog volume/lage druk werden ontwikkeld. De populariteit van overdrukventilatoren steeg in Scandinavië en de VS tijdens de polio -epidemie in de jaren 1950 en was het begin van moderne ventilatietherapie. De overdruk door handmatige levering van 50% zuurstof via een tracheostomie -canule leidde tot een verlaagd sterftecijfer bij patiënten met polio en ademhalingsverlamming. Vanwege de enorme personeelsvereiste voor dergelijke handmatige interventies zijn mechanische overdrukventilatoren steeds populairder geworden.
Overdrukventilatieapparaten werken door de ademhalingsdruk van de patiënt te vergroten door een endotracheale of tracheostomische slang. De overdruk laat de lucht in de luchtwegen stromen totdat de ventilatie van het ventilatieapparaat voorbij is. Dan daalt de ademhalingsdruk tot nul en de elastische terugslag van de borstwand en longen drukken het getijdenvolume - uitademing door passieve uitademing.
Het tijdstip van terugtrekking uit mechanische ventilatie - ook wel spenen of spenen genoemd - moet zorgvuldig worden gewogen. Patiënten moeten hun ventilatie voor de terugtrekking overwegen als ze hun eigen ventilatie- en zuurstoftoevoer kunnen ondersteunen, en dit moet continu worden beoordeeld. Er zijn verschillende objectieve parameters waarnaar u moet zoeken als u nadenkt over een terugtrekking, maar er zijn geen specifieke criteria die zich generaliseren naar alle patiënten.
Een van de belangrijkste redenen voor de opname van een patiënt tot een intensive care -eenheid is de implementatie van mechanische ventilatie. De monitoring van een patiënt in mechanische ventilatie heeft veel klinische toepassingen: verbetering in het begrijpen van pathofysiologie, hulp bij diagnose, begeleiding voor patiëntbeheer, vermijding van complicaties en evaluatie van trends.
